Er was eens…
… een enorme kat die zodra zij op de boerderij aankwam, de schrik op het lijf joeg van de muizen die in de kelder woonden. Niemand durfde nog buiten uit vrees gesnapt te worden door die verschrikkelijke kat.
De muizen besloten een verbeterproject te starten om te zien hoe men de kat kon tegenhouden. Op een dag toen de kat van huis was, stroomden jong en oud de vergaderzaal binnen. Overtuigd dat de zaak kon worden opgelost, kwam iedereen met voorstellen aan.
“Wij kunnen een grote val maken” zei een muis. Toen dit geen goed idee bleek, zei iemand anders : Misschien kunnen wij haar vergiftigen”. Maar niemand had van kattengift gehoord. “Haar tanden en lauwen afvijlen, zo kan ze geen kwaad meer doen” werd toen voorgesteld. Maar de vergadering was ook met dit idee niet akkoord.
Uiteindelijk was er een muis die wijzer was dan de overigen. Hij klom op een lantaarn die de zaal verlichtte en met een bel zwaaiend vroeg hij om stilte. “Wij kunnen een bel aan haar staart binden, zo horen we haar komen ! Dit geeft ons de tijd om weg te rennen en de tragere of zwakkere muizen kunnen zich verstoppen.” Hij kreeg een donderend applaus en iedereen feliciteerde hem met het goede idee.
“Wij zullen de bel zo strak aanbinden dat ze nooit meer loskomt !” “Ze zal ons nooit meer onverwachts kunnen bespringen !”
De wijze muis rinkelde met de bel en vroeg opnieuw om stilte. “Nu moeten we beslissen wie de bel aan haar staart zal binden.” Op slag was het doodstil in de zaal. Iemand mompelde : “Ik niet, want…”; “Ik niet !”; “Ik zou het doen, maar…”; “Ik ook niet”. Niemand was dapper genoeg om het plan uit te voeren en de vergadering eindigde zonder dat er een beslissing getroffen werd.
De moraal van het verhaal
De meest gepaste oplossing vinden is moeilijk, de uitvoering ervan is meestal nog moeilijker. Een gestructureerde aanpak is een grote hulp bij het vinden van de oplossing. Teamwerk is een noodzaak bij de realisatie.
