Trinitro stelt u een cocktail voor samengesteld uit 1/3 naïviteit, 1/3 brutale ironie en 1/3 humor, het geheel nochtans geserveerd in een glas van realiteit.
Dit brengt mij naar een zin van Pierre Caille, een Brusselse poëzieschrijver:
"De grootste rijkdom is te praten met iemand die luistert".
Publicatie en communicatie mogen niet verward worden.
Ik publiceer, ik deel mijn gedachten, ik veronderstel dat op zijn minst één persoon deze zal lezen. Deze persoon zal mijn ideeën steunen of ze verwerpen.
Niettemin, zal ik mijn ideeën gepubliceerd hebben en mijn ideeën blijven van mij.
Ik communiceer, ik dien te weten hoe de andere persoon mijn boodschap ontvangt, wat hij ermee doet, in welk deel van zijn hersenen hij deze plaatst, in de directory "komisch"; sub-directory "toeristisch" of in de directory "stevig"; sub-directory "ik-neem-deel". Mijn ideeën worden onze ideeën.
Communicatie veronderstelt vooruitgang. Degene die steeds dezelfde boodschap geeft, op dezelfde wijze, doet niets anders dan publiceren vermits hij de signalen gegeven door de luisteraar negeert. Ter zijn verdediging kan men echter aandragen dat de mensen van nature beleefd zijn (te beleefd) zodat ze uiteindelijk signalen van onbegrip, hoe gering ook, zoals bijvoorbeeld een vinger op de slaap cirkelend, niet meer geven
Het geval waar de spreker enkel met zichzelf communiceert, brengt paradoxaal genoeg, een werkelijke communicatie. Hiermee wil ik zeggen dat de anderen uiteindelijk iets leren: deze spreker heeft een probleem, dit moet geplaatst worden in de directory "sociale-relaties" in de sub-directory "rekening-houden-met".
Neen, werkelijk, communicatie is niet vanzelfsprekend!
Voorbeeld: de huidige boodschap was een publicatie over communicatie.
